بلاغت، رسیدن و فراهم کردن مجالِ آن است، آن‌گاه که آدمیان با هم در ژرف‌ترین معنا مشغول بده و بستان هستند. رسایی و رسانایی سخن که دانش بلاغت پیرامونش پدید آمده از این رو چنین نام گرفته که اساساً «سخن» چیزی جز رفت و برگشت میان «آنجا» و «اینجا» نیست.
بنابراین درآمدن در این دانش پیشاپیش «رسیدنی» را مفروض دارد، تا آن‌گاه بتوان درباره فراهم کردن مجال آن سخن گفت. از همین روست که بلاغت در حوزه فلسفه است و در یونانی “Ρητορική” نام دارد که در اصل به‌معنای گره زدن و شرکت دادن دو چیز در یک‌دیگر است.
در فصل اول این نشست به بخش «معانی» خواهیم پرداخت که از رهگذر تقسیم‌بندی این دانش در سنت اسلامی به ما چنین رسیده است. این فصل بر آن است تا زمینه را برای روی‌آوری ما در جهان «معنا» فراهم سازد و روشن کند که اساساً هنگامی که «گفتن» در کار است «گوینده» در کجا ایستاده است؟